HOLLEBEEK

 

Er was weleer, in Leyden.

Een aerdig, morsig ventje.

Weleer, Helaas! want Leyden

Is nu ook dit genoegen

op 't onvoorsiendt ontnoomen.

 

Zoo aerdig was het ventje.

Had vier voet in de lengte,

Ook bijna in de breedte,

Hij had zoo'n aerdig kopje,

Dat met een pruik gedekt was.

 

Een pruik, het smerigst meubel

Dat zeker in de winkel

Van de allervuilste smeerlap

In Leyden was te vinden.

 

Twee oogjes, o zoo grappig!

versierden 't lieve kopje.

En wel besneden neusje

Begevelde zijn aenzicht.

Dat lief doch morsig aenzicht.

 

Beneen dat snotrijk neusje

Zag men zijn mond. o Hemel!

Wat sterv'ling heeft op aerde,

Nog ooit zoo'n mond bekeeken?

 

Hij was gevuld met pruimen,

waervan de sap zoo mildlijk

Zijn wondre baerd besproeyde.

En als een milde regen

Die van de heuvels afruischt

Langs dat en smeerig wambuis

Zoo lieflijk henen vloeide.

 

Hoe zal ik hem beschrijven

Dat aerdig morsig ventje?

Had ik de pen van Wieland,

Van Kotsebu of Klopstok

Of nog van andre mannen,

 

Van wien ik wel gehoord heb

Dat met de schoonste kleuren

De menschen konden schetzen

Dan zou ik hem beschrijven

op dat de latee naneef

Hem levend voor kon stellen.

 

Maer dit is het geval niet.

k Laet dus, nu ik zijn kopje,

Zoo goed ik kon, geschetst heb

De rest aen andren over.

Die beter kunnen schildren.

 

Dat aerdig, morsig ventje!

Hij kon zoo grappig praeten,

En bidden voor de meisjes

Dat zich toch ras een vreijer

Zou voor die zieltjes opdoen.

 

Hij bad ook voor studentjes,

En vaak zijn die gebeden

Voor de studentjes nodig

Dat vader, voogd of zoo wat

Hen mild zou boeken zenden

 

Wat toch een goed geneesheer

De wonderlijke ziektens,

Waeraen zij moesten lijden

Wat spoedig zou geneezen

En vaek zijn die gebeden

Ook voor studentjes nodig.

 

Hij kon ook veele kunstjes,

Als over 't hoedje springen.

En meer nog zulke grapjes.

Dat aerdig morsig ventje.

Is nu, Helaes! gestorven!

 

En wie had hem bezongen?

Wie had zijn wondre deugden

Den naneef leeren kennen?

 

Zo Democriet, uit Leyden

om hem niet was bewoogen,

En eindlijk, moe van lagchen,

Ook eens een traan gestort had,

En wel om 't morsig ventje?

 

2 Junij 1795                            H. Coster