AEN DEN

HOOGËERWAARDEN HOOG-GELEERDEN HEERE,

DEN HEER

EWALDUS HOLLEBEEK,

Ter Gelegentheit zyner Redenvoering, by de aen-

vaerding van het Hoogleeraers-Ampt,

IN DE

HEILIGE GODGELEERTHEID,

Op 's Lands Hooge Schoole te Leiden.

 

O Zang kunst, Lieve hemel-maegd,

Wier ziel verrukkent schoon, t' gevoelig hart behaegd,

Wier tael en maet het oor der Wysheid zelve streelen,

Verhoor mijn beê: gelei myn stem naer juisten toon.

Leer my naer eisch de Lier bespeelen,

Zo speel', en zing ik voor Geleerdheids waerden Zoon.

 

Hoe vrolyk ryst deez groote dach!

De Zon schept op 't gelaet van vrouw Natuur een lach:

Me dunkt, de lieve Lente is in deez' Oord herboren.

Hoor..! 't vogeltje vergist zig mede, het zingt zyn lied,

De Winter knelt niet als te vooren.

De Lugt is zagt, de norse Winden loeyen niet.

 

Zo deeld Natuur zelfs in den roem

Van U, myn Hollebeek! wien ik myn broeder noem;

Uw roem, myn Hollebeek! beminnelykste der braven,

Nu Godgeleerdheid, diepe kennis, fyn verstand,

Net oordeel, schone predik gaven

Met u verheven zyn in hunnen eigen stand.

 

Alberti, die een' ruimen tyd

De Leidsche Hoogeschool, als Leeraar had verblyd,

Toen Hy, tot bittre smart, wierd haer gezicht ontoogen.

De Godheid nam Hem weg uit haer verbaest gezicht,

Zyn groote ziel, deez' aerde ontvloogen,

Verheugd zich in den glansch van 't ongeschapen licht.

 

Die dood benaeuwt haer teder hart:

De bange boezem zwoegd door overmaet van smart:

Ze stort op 't waerde Lyk een zee van hete tranen.

"Och! (zucht ze,) word my ooit dit zwaer verlies vergoed?

"Alberti! .. moet myn heil dus tanen!"

De Godvrucht komt haer met dees troost tael te gemoet:

 

Bedaer, schep moed, bedroefde maegd;

Berust in Godes wil, wy zien wat hem behaegd.

My treft ons zwaer verlies: maer zal dat iets vermoogen?

O Neen! 't is vruchteloos gezucht, geklaegt, geschreidt,

Droog af uw rood bekreten oogen,

Uw waerde Leeraer leeft in 't ryk der Zaligheid.

 

Dus sprak de Godvrugt, en dat woord

Bragt in 't ontsteld gelaet een zachte kalmte voord.

Kom, (zegt ze,) sla uw oog van d' Academie tinnen

Op Neêrlands Leeraers, en gy vindt 't Hoogleeraers merk

In Hollebeek, wien wy beminnen,

Wiens wysheid d' eer vergroot van Gronings school, en kerk.

 

In Hollebeek, die van zyn jeugd

Bewandelde den weg der hemel waerde Deugd:

In 't Choor der Wysheid als een zon heeft uitgeblonken,

't Geleerde Leiden zegt: "Hy strekt uw keur tot roem.

" Hem zy die waerdigheid geschonken.

" 't is Hollebeek, wien ik tot dezen rang benoem."

 

Thans leid z' hem op dien glorie-trap

Met eigen hand, verlieft op zyne wetenschap:

Den ruimen Tabbert hangt zy om zyn nette leden.

Thans heft hy zyne stem in d'Academie Zael,

En snoert, aen zyn geleerde reden,

Een wyze menigte verrukt door zyne tael.

 

De ruime zael galmt keer op keer,

Door weergaloos muziek gezongen t'uwer eer.

Hoe galmen van uw lof de Leidsche Dichtren Chooren!

En ik, mijn Hollebeek, doe op deez' blyden stond

Myn Lier-klank by die reien hooren.

Verschoon my, Vrindschap roert myn geest, ontsluit myn mond.

 

Wanneer de Zon het oost verguld

En door haer nutten glansch 't heel al met vreugd vervuld,

Wysgerige aendagt trekt, door haer herboren stralen,

Zingt dan de Nagtegael alleen haer wellekom?

O Neen, dan klinken Bosch' en Daalen,

De blyde Wildzang heft zyn vreugde stem' all-om.

 

Zie hoe de vriendlyke Natuur,

Die d'eelste vruchten teelt door haer alkoestrend vuur

De groeizame aerde tooit met lelyen en roosen,

In 't Lachent Bloemperk duld de tedre Violier:

Zy doogt daer 't mateliefjes blosen.

Haer oog belonkt het kruid hoe flaeuw van geur en zwier.

 

Geluk Myn dierbaer Vaderland|

Wat heil verwagt Gy niet van zyn beproeft verstand?

Wat wysheid zal van die bespraekte lippen vloeyen!

Hoe zal in 't hart der Jeugd, gewyd aen Jezus kerk,

De lust tot hemelkennis groeyen,

Als Hollebeek hen leerd tot hun Hoogwochtig werk!

 

Daer vrinedlykheid hun harten trekt,

Daer ed'le nedrigheid hun tot een voorbeeld strekt,

Daer moet, myn Hollebeek! uw naem hun dierbaer wezen.

Alreede kan ik uit de trekken van 't gezicht,

En liefde en diepen eerbied lezen.

Voor hun Hoogleeraer reets volvoeren zy hun plicht.

 

Beroemde mannen, die met vlyt

Uw ziels- vermoogens in Geleerdheids Tempel slyt,

En Kerk, en School verstrekt tot wyze Orakel- tolken,

Het Leidsch Athenen siert door uwe kundigheid,

Tot heil van Batoos vrye volken,

Wier luister door uw Naem word heinde en veer verspreid.

 

Ontfangt in volle zegening,

Den grooten Hollebeek in uwen agb'ren kring,

Dat vredelievend hart, die nooit volpreezen gaven.

Die ware Opregtheid, die beredeneerde deugd,

Heeft recht op d'agting aller braven.

Hy komt uw rang toteer, hy blyf tot aller vreugd!

 

Ontfang, geleerde Hollebeek,

De vuurge Wenschen, die 'k de Godheid voor u smeek:

Gelyk een zwangere Wolk door aengenamen regen

't Aemmechtig Aerdryk troost, in hete zomer tyd,

Zo vloeye op U Haer milde zegten;

Zo stroome haer zegen op uw Dienst Haer toegewyd.

 

Leef dus in grootheid hier op Aerd,

Zie dat deez hooge dag nooit zonder heil verjaert.

De God uws levens rekke in gunst uw dierbaer leven.

Verzaed van aerdschen glansch, genake uw Ouderdom,

Dan word' uw ziel by God verheven:

Dan juiche u 't heerlyk Choor der Engelen wellekom!

 

Beemster                 ELIZABET WOLFF,

22 Nov.

1762.                         Gebore Bekker.